شناخت بر دو قسم است : «شناخت تاریخی» و «شناخت واقعی» كه از قسم نخست مهم‏تر است . مسئله مهم این است كه ما آن حضرت را به حقیقت بشناسیم و ایشان نیز ما را ببیند ؛ نه اینكه ما حضرت را ببینیم .

در زمان پیامبرصلی الله علیه و آله و سلم (كه مقامش از همه امامان بالاتر است) عده زیادی آن وجود مبارك را می‏دیدند ، اما خدای سبحان درباره آنها فرمود : «و تراهم ینظُرُون اِلیك و هُم لایبصرون» ؛ آنها را می‏بینی كه به تو می‏نگرند ؛ ولی تو را نمی‏بینند . اهل نظر هستند ، اما اهل بصیرت نیستند . هنر این است كه به گونه‏ای باشیم كه وجود مبارك امام زمان(علیه‌السلام) ما را ببینند .

در قرآن كریم آمده است : خدا كه بر همه چیز بصیر است ، در روز قیامت به عده‏ای نگاه نمی‏كند : «ولایكلّمهم اللّه و لاینظرُ اِلیهم یومَ القیامةِ و لایزكّیهم» و نگاه تشریفی خود را نسبت به عده‏ای اعمال نمی‏كند . اگر ما در مسیر صحیح حركت كنیم ، آن حضرت ما را می‏بیند .